نداشتن برادر یا خواهر ممکن است به این معنی باشد که تک‌فرزند، تجربه کمتری در زمینه‌های همکاری، تقسیم منابع و حل تعارضات پیدا کند که در نتیجه می‌تواند بر مهارت‌های اجتماعی و کار گروهی او تأثیر منفی بگذارد.
به گزارش هرمزگان گویا، محدثه پرمر، در یادداشتی نوشت: تک‌فرزندی، پدیده‌ای است که در بسیاری از کشورهای جهان به دلایل اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و ... افزایش یافته و تکیه بیش از حد به والدین و افزایش اضطراب و استرس از جمله عواقب روانی و اجتماعی این پدیده است.
اگرچه تک‌فرزندی ممکن است در برخی از موارد برای والدین و فرزند مزایایی مانند توجه بیشتر یا کاهش فشار مالی برای پرورش چندین کودک داشته باشد، اما عواقب منفی و شوم آن نیز غیرقابل انکار است.
این پدیده ممکن است اثرات منفی بر رشد روانی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی فرد و جامعه بگذارد. به همین دلیل، توجه به مسائل مرتبط با خانواده و فرزندآوری و تلاش برای تعادل در برنامه‌ریزی جمعیتی و خانوادگی ضروری است.
تک‌فرزندان به دلیل نداشتن خواهر یا برادر، معمولاً بیشتر در تنهایی به سر می‌برند و ممکن است با مشکل در ایجاد روابط اجتماعی روبه‌رو شوند، این ممکن است منجر به مشکلاتی در مهارت‌های اجتماعی آنها شود.
فشارهای زیادی از طرف خانواده و جامعه بر روی تک‌فرزند وارد می‌شود تا به طور کامل نیازهای والدین را برآورده کند و این، می‌تواند منجر به اضطراب و استرس زیاد در این کودکان شود.
تک‌فرزندان معمولاً توجه بیشتری از طرف والدین دریافت می‌کنند که این می‌تواند باعث وابستگی بیش از حد به والدین و ناتوانی در مدیریت مستقل زندگی شود.
در بسیاری از موارد، خانواده‌هایی که تنها یک فرزند دارند، ممکن است انتظار داشته باشند که این فرزند در آینده از نظر مالی به آنها کمک کند، لذا این امر می‌تواند فشار مضاعفی به تک فرزند وارد کند.
از آنجایی که والدین تمام منابع مالی خود را صرف یک فرزند می‌کنند، ممکن است در تأمین نیازهای آموزشی، تفریحی یا حتی پزشکی محدودیت‌هایی پیش بیاید.
تک‌فرزندان هیچ‌گاه تجربه داشتن خواهر یا برادر را نخواهند داشت، بنابراین نمی‌توانند روابط میان اعضای خانواده را به همان شیوه تجربه کنند، بنابراین ممکن است بر شکل‌گیری روابط بین فردی آنان در آینده تأثیرگذار باشد.
زمانی که والدین مسن می‌شوند، تک‌فرزند ممکن است تحت فشار قرار گیرد تا تمامی مسئولیت‌های مراقبتی و حمایت از والدین را به دوش بکشد، این موضوع فشار روحی و جسمی زیادی به فرد وارد می‌کند.
تک‌فرزندان معمولاً بیشتر مورد توجه والدین قرار می‌گیرند و ممکن است به دلیل این توجه زیاد، ویژگی‌هایی مانند خودمحوری و توجه بیش از حد به خواسته‌های خود در آنها تقویت شود.
نداشتن برادر یا خواهر ممکن است به این معنی باشد که تک‌فرزند تجربه کمتری در زمینه‌های همکاری، تقسیم منابع و حل تعارضات پیدا کند که در نتیجه می‌تواند بر مهارت‌های اجتماعی و کار گروهی او تأثیر منفی بگذارد.
در جوامعی که تک‌فرزندی رواج دارد، مشکل پیر شدن جمعیت ممکن است به تدریج خود را نشان دهد و کاهش تعداد فرزندان می‌تواند باعث کاهش نرخ زاد و ولد و در نتیجه کاهش تعداد نیروی کار در آینده شود.
در صورتی که جامعه به سمت تک فرزندی حرکت کند، تعادل بین نسل‌های مختلف از بین می‌رود و تعداد بزرگسالان پیر افزایش می‌یابد، در حالی که تعداد افراد جوان کاهش پیدا می‌کند. این تغییرات می‌تواند منجر به بحران‌های اجتماعی و اقتصادی شود.
در جوامعی که به خانواده‌های تک‌فرزند توجه زیادی دارند، ممکن است ارزش‌های جمعی و همکاری که معمولاً در خانواده‌های بزرگتر رواج دارند، ضعیف شود، تک فرزند ممکن است نسبت به نیازهای اجتماعی و همبستگی خانوادگی کم‌تر حساس باشد.
این پدیده ممکن است بر شکل‌گیری هویت خانواده تأثیر منفی بگذارد، نبود تعداد بیشتری از اعضای خانواده می‌تواند باعث شود که اهمیت نقش‌های خانوادگی کاهش یابد و ارزش‌های سنتی خانواده تحت تأثیر قرار گیرد.